Τελικά ποως μπορείς να καταστρέψεις το μύθο σου και την εικόνα σου σε δευτερόλεπτα. Περνάς έξω από " καφενεία , Γρηγόρη, Εβερεστ " και οι αργόσχολοι συζητάνε για τον εκτός εαυτού Αλμέιδα. Κανείς δεν ξέρει τι έγινε. Αν τον βρίσανε , αν χειρονόμησαν εις βάρος του; Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν έχει γίνει και με άλλους προπονητές κατά καιρούς. Ο Αλμέιδα δεν δικαιολογείται στην εκφραση: " ήταν αρκετοί άσχετοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο".
Τελικά επιβεβαιώνει την αυτοβιογραφία του , ότι είναι ένας άνθρωπος με τους δαίμονες του, τα νεύρα του και την κατάθλιψη. Με λίγα λόγια αυτοκαταστροφικός. Γιατί τόσο πίεση, άγχος. Αυτή κάποια στιγμή θα περάσει στην πραγματικότητα και στους παίκτες του.
Εν πάση περιπτώσει. Ο Αλμέιδα δεν έδειρε κανέναν, έκανε κίνηση επίθεσης.Μέσα στο άγχος και τα νεύρα του ήταν απλά μαινόμενος. Κρίμα γιατί είχε δείξει, αλλα στοιχεία. Αλλά έτσι δεν ήταν ο Μπάγεβιτς, έτσι δεν ήταν ο Χιμένεθ, ο συγχωρεμένος ο Παθιακάκης, αλλά ο Μπλαχίν.Τα έχει αυτά ο αθλητισμός.
